czwartek 2. tygodnia zwykłego

1 Sm 18,6-9;19,1-7; Ps 56; Mk 3,7-12

Codzienność z Jezusem.
Chodzenie za Nim. Przyjmowanie tłumów nadciągających do Niego z każdej strony. Oglądanie dokonywanych przez Niego czynów. Zaspokajanie Jego potrzeb.
Cokolwiek by się działo, ważne, że przeżywam to z Nim.

środa 2. tygodnia zwykłego

1 Sm 17,32-33.37.40-51; Ps 144; Mk 3,1-6

Prawo spełnia swoją funkcję nie tylko wtedy, gdy sankcjonuje zło. Powinno także zachęcać do czynienia dobra.
Człowiek jest dobry nie tylko wtedy, gdy piętnuje zło. Powinien także nie przestawać w czynieniu dobra.

wtorek 2. tygodnia zwykłego

1 Sm 16,1-13; Ps 89; Mk 2,23-28

Argumenty. Bo inni tak robili. Bo mam potrzebę, którą muszę zaspokoić.
Czy one wystarczają, aby uzasadnić robienie tego, czego nie wolno?

Jedynym uzasadnieniem jest Syn Człowieczy. Jeśli cokolwiek uniemożliwia mi bycie z Nim, to tego właśnie robić mi nie wolno.

poniedziałek 2. tygodnia zwykłego

1 Sm 15,16-23; Ps 50; Mk 2,18-22

Wiem, że złe rzeczy nadejdą i mnie nie ominą. Do tej myśli trzeba podejść roztropnie: zło prawdopodobnie się zdarzy, ale myśl o nim nie może niszczyć obecnego dobra.

sobota 1. tygodnia zwykłego

1 Sm 9,1-4.17-19; 10, 1a; Ps 21; Mk 2,13-17

Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?
A czemu wy tego nie robicie? Nie widzicie, że mają się źle i potrzebują lekarza? Co to za lekarz, który unika chorych z obawy przez zarażeniem? Nie szukam nieskazitelnych. Jeśli zachorujecie, to przyszedłem także do was.

piątek 1. tygodnia zwykłego

1 Sm 8,4-7.10-22a; Ps 89; Mk 2,1-12

Wszyscy widzą tłumy, blokujące dojście do Jezusa.
Widzą czterech ludzi, opuszczających paralityka przez dach.
Widzą Jezusa, mówiącego do chorego, jednak bez widocznych efektów.

Jezus widzi wiarę czterech niosących paralityka.
Widzi, czego chory najbardziej potrzebuje.
Widzi milczący sprzeciw uczonych w Piśmie.

Co zrobić, żeby wszyscy zobaczyli to, co widzi Jezus? Żeby zobaczyli, że On naprawdę przychodzi z pomocą w największych potrzebach? Że Jego terapia jest najlepsza, bo tylko On stawia trafną diagnozę?

Chwilę potem widzą paralityka wstającego, biorącego łoże i idącego do domu.

czwartek 1. tygodnia zwykłego

1 Sm 4,1-11; Ps 44; Mk 1,40-45

Tyran, który każe prosić o łaskę?
Skąpiec, który nie chce jej udzielić innym?
Gdy o coś proszę, to nie wstyd jest najważniejszy. Owszem, może się pojawić, ale są tam też konieczne: przybliżenie się do drugiego, doświadczenie jego miłości, otrzymanie wszystkiego za darmo.
Dający, który chce sprawić, żebym poczuł się ważny, bo obdarowany.

środa 1. tygodnia zwykłego

1 Sm 3,1-10.19-20; Ps 40; Mk 1,29-39

Dobrze wraca się do znanych miejsc. Do ludzi, którzy czekają na mój powrót.
Trudniej iść ciągle do nowych miejsc, do nieznanych ludzi.
Da się to zrobić jedynie wtedy, gdy sens i cel każdego działania poznam na modlitwie.

wtorek 1. tygodnia zwykłego

1 Sm 1,9-20; 1 Sm 2,1.4-5.6-7.8; Mk 1,21-28

Według ducha nieczystego Jezus jest Świętym Bożym z Nazaretu. Duch rozpoznaje Jego tożsamość w odniesieniu do siebie. Jezus jest święty i czysty - dla nieświętego i nieczystego.
Obecni w synagodze zauważyli, że to, co Jezus robi, ma niewątpliwie związek z tym, co mówi. Jeszcze nie odkryli, że wszystko bierze się z tego, kim On jest. Ludzie nie dochodzą do pytania, kim On jest, bo nie nawiązują z nim żadnej relacji. Zdumiewają się, to prawda, ale pytania zadają jedynie sobie wzajemnie. Nie jest nawet napisane, że Go słuchali! To, co Jezus mówi i robi, może wywołać zdumienie i plotki, ale żeby od razu coś zmieniać w swoim życiu? Czy to nie za dużo?

Trzeba zacząć od słuchania.

poniedziałek 1. tygodnia zwykłego

1 Sm 1,1-8; Ps 116B; Mk 1,14-20

Najpierw jest Bóg, który sprawia, że czas zostaje wypełniony i przybliża się Królestwo. Dopiero potem ludzie są wezwani do nawrócenia i wiary.
Najpierw jest Jezus, który rozpoznaje i powołuje. Dopiero potem ludzie zmieniają życie i idą za Nim.

Niedziela Chrztu Pańskiego

Iz 42,1-4.6-7; Ps 29; Dz 10,34-38; Mt 3,13-17

Jezus przyszedł do Jana.
Duch przyszedł na Jezusa.
Piotr przybył do Korneliusza
Sztafeta przechodzących, czyniących dobro, postępujących sprawiedliwie. W każdym narodzie. Namaszczonych Duchem i mocą. Głoszących, że Bóg jest Panem wszystkich i ojcem, że ma Syna, którego miłuje. Że jest z nami.

piątek 2. tygodnia po Narodzeniu Pańskim

1 J 4,19-5,4; Ps 72; Łk 4,14-22a

Skąd zdziwienie? Z powodu spełniającej się zapowiedzi? A może raczej stąd, że spełnia się tylko jej część.
Wszyscy słuchający znali te słowa:
Duch Pański spoczywa na Mnie,
ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie,
abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność,
a niewidomym przejrzenie;
abym uciśnionych odsyłał wolnych,
abym obwoływał rok łaski od Pana...

Wiedzieli też, co jest napisane zaraz dalej:
...i dzień pomsty naszego Boga.

Skoro spełnia się to, co usłyszeli, to nieusłyszane nie następuje.
Bóg będzie łaskawy cały rok. Pomsta nie będzie trwała nawet jeden dzień.