III tydzień Wielkiego Postu, poniedziałek

2 Krl 5,1-15a; Ps 42; Łk 4,24-30

Nieustanne podejrzewanie drugiego, że chce dokuczyć, zrobić na złość, wykorzystać. Twierdzenie, że chce wywołać wojnę, zatrzymać dla siebie dobro, obrazić. Oskarżanie o czynienie zła, o bycie złym.
Czy wypatrywanie w drugim dobra jest zbyt wielką naiwnością? Skoro, zdaje się, Bóg tak robi względem każdego człowieka...

III tydzień Wielkiego Postu, niedziela

Wj 17,3–7; Ps 95; Rz 5,1–2.5–8; J 4,5–42

...miłość Boża rozlana jest w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany. 
Już nie trzeba się zastanawiać, czy Pan jest rzeczywiście pośrodku nas, czy nie. Jest nawet bardziej, niż "pośrodku nas". Jest w środku.
Już nie trzeba szukać właściwego miejsca, aby Mu oddać cześć. Jest w Duchu.
Już nie trzeba umierać z pragnienia. Jego miłość została rozlana. Jest w sercu.

II tydzień Wielkiego Postu, sobota

Mi 7,14-15.18-20; Ps 103; Łk 15,1-3.11-32

Celnicy i grzesznicy.
Syn, który zgubił się daleko.
Gdy wraca, zastaje czekającego ojca, uścisk, pocałunek, przyjęcie, radość i ucztę. Intensywność obecności. Na słowa przyjdzie czas później.

Faryzeusze i uczeni w Piśmie.
Syn, który zgubił się blisko.
Gdy wraca, zastaje ojca mówiącego. Zamiast wielkiej, ale rzadkiej bliskości, był przy ojcu codziennie. Gdyby tylko chciał zobaczyć w drugim synu - brata...

II tydzień Wielkiego Postu, piątek

Rdz 37,3-4.12-13a.17b-28; Ps 105; Mt 21,33-43.45-46

Jezus stał się prawdziwym człowiekiem. 
Można było - jak arcykapłani i faryzeusze - Go słuchać, rozumieć co mówi i chcieć, żeby przestał. 
Można było Go nie zrozumieć, jak tłumy.
Można też Go przyjąć. A otrzymanie i przyjęcie takiego Daru sprawia, że dobro się rozprzestrzenia, że można dawać innym plon i owoce.

II tydzień Wielkiego Postu, wtorek

Iz 1,10.16-20; Ps 50; Mt 23,1-12
 
Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. [...] Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.
Prawdziwej wielkości nie można sobie nadać samemu, przez zajmowanie stanowisk, wydawanie poleceń, bywanie w odpowiednich miejscach.
Prawdziwa wielkość jest wtedy, gdy konsekwencje grzechu innych ludzi biorę na siebie, na sobie je gaszę i nie pozwalam, aby niszczyły kogoś jeszcze. Doskonały wzór mam w Chrystusie.

II tydzień Wielkiego Postu, poniedziałek

Dn 9,4b-10; Ps 79; Łk 6,36-38

Nie chodzi o to, że czynię dobro licząc, że ktoś kiedyś się zrewanżuje.
Czynię dobro wiedząc, że już kiedyś zostało mi okazane, choć wcale na to nie zasługiwałam.
Miłosierdzie, brak osądzania i potępiania. Przebaczenie. Zostały mi dane w ogromnych ilościach.
Skoro mam tak dużo, to skąd ten problem z dawaniem?

I tydzień Wielkiego Postu, sobota

Pwt 26,16-19; Ps 119; Mt 5,43-48
Wzór na doskonałość? Czynić dobro tak, żeby jego skutki sięgały wszystkich. Nie po to przecież daję dobro, żeby jednego docenić, a drugiego potępić. Daję dobro, bo tak robi mój Ojciec, wzór doskonałości.

I tydzień Wielkiego Postu, piątek

Ez 18,21-28; Ps 130; Mt 5,20-26

Bóg czeka, do ostatniej chwili, na nawrócenie człowieka. Czeka, żeby móc obdarować przebaczeniem. Co więcej, na tym właśnie polega Jego sprawiedliwość.
Jeśli więc otrzymuję przebaczenie od Boga, to mam je przekazywać dalej: braciom i przeciwnikom.

I tydzień Wielkiego Postu, czwartek

Est (Wlg) 14,1.3-5.12-14; Ps 138; Mt 7,7-12

Mamy Ojca, którego możemy prosić.
Mamy Ojca, który daje dobro. 
Jesteśmy dziećmi, aby stawać się coraz bardziej do Niego podobnymi.
Jesteśmy dziećmi, aby ci, których obdarujemy dobrem albo którym otworzymy, mogli powiedzieć: "wykapany Tata!".

I tydzień Wielkiego Postu, środa

Jon 3,1-10; Ps 51; Łk 11,29-32

Nawrócenie ma w sobie coś z szaleństwa. Trzeba zostawić to, czym człowiek zajmuje się codziennie, wyjść z miejsc wygodnych i przytulnych. Trzeba zaufać komuś (nierzadko obcemu) głoszącemu lepszy, ale i trudniejszy sposób na życie. Trzeba przestać stawiać warunki i żądania. Trzeba zgodzić się na to, że jest mi ono w ogóle potrzebne.
A jednak - skoro Bóg dotarł do mieszkańców Niniwy i do królowej z Południa, to i do mnie zapewne kogoś posyła. Trzeba tylko dobrze wypatrywać.

I tydzień Wielkiego Postu, wtorek

Iz 55,10-11; Ps 34; Mt 6,7-15

Ulewa i śnieg.
Skierowane na ziemię, nawadniają, użyźniają, zapewniają urodzaj. Ale też dają ludziom pracę i pożywienie.
Słowa.
Te od Boga mają czynić dobro tym, do których są skierowane.
Te ode mnie do Niego - tak samo.

I tydzień Wielkiego Postu, poniedziałek

Kpł 19,1-2.11-18; Ps 19; Mt 25,31-46

Można marzyć o dokonywaniu wielkich czynów, dzięki którym ludzkość zostanie ocalona. Można nawet być gotowym poświęcić w tej akcji wiele, może nawet życie.
Tymczasem, zdaje się, wielkie rzeczy zaczynają się od małych, wykonywanych niepostrzeżenie. Tak zwyczajnych i codziennych, że aż żmudnych. Nakarmić, napoić, przyjąć, ubrać, odwiedzić. Bez końca.
Będziemy sądzeni z relacji do ludzi, nie do ludzkości. Sędzią będzie Król znający wszystkie narody tak dobrze, że najmniejszych w nich nazywa swoimi braćmi.

sobota po popielcu

Iz 58,9b-14; Ps 86; Łk 5,27-32

Mógł do końca życia pobierać podatki i przekonywać samego siebie, że przecież nie można tak w sekundzie wszystkiego zostawić.
A jednak - zostawił wszystko i poszedł za Jezusem. Ta jedna decyzja zmieniła jego życie. A potem przyszły następne zmiany: dla celników zasiadających do stołu, dla mających się źle i dla grzeszników. Bo już wiadomo, że w sekundzie można zostawić wszystko: pracę, chorobę, grzech.
Oczywiście, własnym wysiłkiem to niemożliwe. Ale przecież przyszedł Ten, który powołuje, zasiada do stołu, leczy, wzywa do nawrócenia.
Zostawić wszystko, zyskać Wszystko.

piątek po popielcu

Iz 58,1-9; Ps 51; Mt 9,14-15

Przyjdzie czas, kiedy zabiorą im oblubieńca, a wtedy będą pościć.
Zabiorą Oblubieńca. Nie po to, żeby mieć Go dla siebie choć na chwilę, żeby móc doświadczyć wesela.
Zabiorą. Z zazdrości? W gniewie i na złość? Żeby sprawdzić, czy uczta będzie trwała bez Niego? Nieważne ich powody.
Ważne, jak zareagują goście, którzy chwilę wcześniej siedzieli przy stole z Oblubieńcem.
Mają pościć. Dawać wolność wszystkim: dla skutych złem, zniewolonych, uciśnionych i obciążonych. Dawać chleb głodnym, schronienie - zabłąkanym, okrycie - nagim. Nie odwracać się od tych, którzy zabrali Oblubieńca.
Nie odpłacać złem za zło. Przekazywać dobro otrzymane wcześniej od Oblubieńca.

czwartek po popielcu

Pwt 30,15-20; Ps 1; Łk 9,22-25

Każde pragnienie zachowania swojego życia, każda chęć pozostawienia sobie czegoś, co byłoby tylko moje, każda próba zatrzymania dla siebie czegoś cennego - są pozbawione sensu.
Każda próba zwrócenia się ku Jezusowi, każdy dzień spędzony na braniu krzyża na Jego wzór, każdy krok postawiony na drodze za Nim - mają znaczenie.
Nie z powodu moich czynów, ale dlatego, że wykonywane są z Jego powodu.

środa popielcowa

Jl 2,12-18; Ps 51; 2 Kor 5,20-6,3; Mt 6,1-6.16-18

Bóg widzi inaczej, niż widzą ludzie.
Ich patrzenie na dobre uczynki nie przynosi efektu.
Gdy Bóg widzi dobro, wówczas je pomnaża.